MÜNACAT Dolaştı hayalim fezalarını, Bir zaman aradım seni göklerde. Bekledim mukaddes cezalarını, Bir zaman adalet istiyen yerde. Sandım ki Hitabın gelir derinden, Hışmile gökleri sarsar yerinden. Kurtarır ruhları şüphelerinden, Ansızın mucizen zuhur eder de. Baktım ki: Mazlumu kayırmıyorsun; Zalime sesini duyurmuyorsun; İyiyi kötüden ayırmıyorsun; Birleşmiş iraden hayrile şerde. Gelmiyor o büyük natıkan dile; Bir türlü geçmiyor varlığın ele. Yüzünü gören yok miraçta bile; Daima arada bir kalın perde. Üstüne almışsın bütün vebali; Yıkmışsın maziyi, yapmadan hâli. Gösterip gelmiyen bir istikbali, Herkesin başını sokmuşsun derde. Her yanın çepçevre karanlık dolu, Dalâlet kaplamış hep sağı solu. Görelim açtığın o kudsal yolu, Bize de nurundan bir ışık ver de Acaba bir misin? Yoksa milyon mu? Var mısın? Yok musun? Ön müsün? Son mu? Madde mi? Kuvvet mi? Elektron mu? Nerdesin? Nerdesin? Nerdesin? Nerde?.... 10 Kânunuevvel 1937 Orhan SEYFİ