7 Şubat 1938 Tarihli Her Ay Dergisi Sayfa 114

118 Her Ay tuttum. Bakacak kimsem yok. İstanbulda garibim. Ne uzak, ne yakın bir akrabam var. Bedbaht değilim. Mesut da değilim. Geçen sene müthiş surette canını sıkılmağa başlamıştı. Zayıflamıştım. “Nevras- teni oluyorum.,, şüphesi beni doktora sürükledi. — Okumayınız, yazmayınız.. Kendinizi ferah tutunuz, canınızı hiçbir şeye sıkmayınız. Erken yatınız. Geç kalkınız. Kırlarda, denizlerde: geziniz, eğleniniz... © Fakat doktor ben ancak canımın sıkıntısını geçirmek için okurum. Dedim. — Pekâlâ yazı da yazmayınız... — Yalnız imza atarım. i Diye güldüm. — Onun zararı yok. — Amma yine canım sıkılıyor. Kendimi ferah tutamı- yorum. — Niçin?.. —— Bilmem. Sebebini sizden soruyorum işte... Şişman şen, şuh bir adamdı. Maroken kanapesinin kol- tuğuna vurdu. —— Pekâlâ ben size söyliyeyim. Dedi. Beni uzun bir istintaka çekti. Evli miyim, bekâr miyım? Kaç yaşındayım ? Memuri- yetim ne? Maaşım ne kadar filân... Sordu. Kısa kısa cevap- lar verdim. Bir kahkaha attı. — “Senin hastalığını şimdi keşfettim. Dedi. Yüzüme baktı. Bitmiyen gülüşünün içinde ilâve etti: — Sen bir “Sineküriyen,, sin!.. — Sineküriyen mi?... — Evet... Birden anlıyamadım. Böyle bir hastalık hatırlamıyor dum. Sordum: — Bu nasıl hastalık?..