7 Şubat 1938 Tarihli Her Ay Dergisi Sayfa 111
ne olma- in içinde işitmek iş mik- ette yar- vuzuhun hattâ ye- musikisin- tmeye ça- Ye N. iLK DÜŞEN AK Ömer Seyfettin hâlâ yeri boş duran büyük bir hikâyecimizdir. “İlk düşen ak,,1, onun bu isimdeki yeni kitabından alıyoruz. “Güneşin altında yeni ne vardır?,, Hiç! Bu sabah ayna- nın karşısında yine bu eski hükmü hatırladım. Geceden pek yorgundum, Geç yatmıştım, geç uyandım. Banyomu yaptım. Giyindim,. Saçlarımı tararken şakağımın tâ ucunda ansızın bir ak gördüm. Bir ak... Bu sanki gayet mühim bir faciaymış gibi beni saatlerce düşündürecekti. İlk defa görülen bir akın kederinden daha adi ne olabilir? Ben bu kederi yüz roman- da okudum. Hayatın sonbaharında, kışın gelmek üzere bu- lunduğunu ihtar eden soğuk bir kırağı... Ölümü unutmuş ka- yıtsız bir genç birden: —Ah!.. Der. Yaşadığı neşe uykusundan uyanır. Hele bu zavallı bir kadın yahut bir kız olursa... Fakat işte ben bu elemi duy- i madım. Duymamak istedim. Ama yalnız düşündüm. Çünkü kendimi bildim bileli “taklit,, ten nefret ederim. ' Küçükken Kanlıcada viran bir köşkte otururduk. Komşumuzun gayet i tuhaf bir maymunu vardı. Sabahtan akşama kadar onunla oynardım. Adı “Yakut,, tu. Kuyruğunun altı tüysüzdü. Hem : masmaviydi. Ben ne yaparsam tekrarlardı; temenna, baş ka- şımak, el çırpmak, bıyık bükmek, yumruk sıkmak... Daha © bin türlü münasebetsiz şeylerde. Hattâ bakışımı bile taklit ederdi. Gözlerimi açtım mı o da açar, süzdüm mü süzer, ka- i padım mı kapardı. Şifndi ne vakit kendimden başka birisini * taklide kalksam bu maskara hayvan aklıma gelir, içimden:
