1 Şubat 1933 Tarihli Kadro Dergisi Sayfa 25

Rdebiyat ——AOA—— Bir kıssa ve bir hisse. Yakup Kadri Yirmi yaşında toy bir delikanlı idim. Koltuğumun altında 3,50 franklık, sarı kaplı Fransızca kitaplarla, Babıâli caddesinde şersem sepet dolaşıyordum. Arkadaslarımdan biri, karşı kaldı rımda, içinde yürüdüğü bir kümeden ayrılıp bana doğru ilerle- di: «—— Haydi, bizimiz gel. Bir edebi cemiyet kurmağa gidiyo- ruz», dedi. Yüreğim ağzıma geldi. Edebiyat, benim için her şeydi ve edebi bir zümreye girmek -velev adsız sansız bir âza sıfatiyle- tasav- vur edemiyecerim kadar yüksek bir ikbaldi. Arkadaşımın beni ulaştırdığı küçük grupun yanına varınca bir de ne göreyim; devrin en meşhur simalarından üçü dördü bir arada, âbideler gibi dikilip duruyorlar. Heyecandan az kalsın ağlıyacaktım, Bir küçük adada toplandık. Cemiyetin ismi ne olacak? Üstatlar- dan biri; e— Feecri - Âti» dedi. Ya gayesi? Uzun müzakereler, münakaşalar. Bu pıril pıril pa- rıldayan dergâhla ben bir hayran mürit, Hep din'iyorum ve her dinlediğimi dağru buluyorum, Nihayet, meydana şöyle bir formül, bir düstur çıktı: «Sanat sşahst ve muhteremdir.» Sanat sahsi ve muhteremdir! Bu cümleyi, içimden, bir dua ez- berler gibi, yüz defa tekrar ederek evimize döndüm. Sanat şah- si ve muhteremdir! Ve kader istedi ki, Fecri - Âti'nin daha ilk adımında bu büyük, bu mübarek dayvayı bir takım galillere kar- şı ben müdafaa edeyim.