1 Nisan 1932 Tarihli Kadro Dergisi Sayfa 31

POLEMİK Benerji kendini niçin öldürdü? ŞeyLetr Söreyya 1920 sonlarında bir gündü. Batumun, engin deniz ufuklarına bakan bir evinde İstanbullu bir gençle tanıştım. Bu genç ateşli bir şalirdi ve bize son şiirini okudu: Suları soğfak pınar. Suları soğuk pinar Afeş dudaklarını göğsüne koydu de yar, Sen neden isınmadın? Sen neden isinmeadin ?... 1920 sonlarında tanıdığım bu ateşli şair, şimdi gönlünde ne bir pınar serinliği, ne bir “yâr,, taşıyan bugünkü Nâzım Hik- mete istihale etti. O günkü genç şatri hugünkü Nâzım Hikmetten ayıran mesafe, 1920- yi 1932- den ayıran zaman fasılasına sığmayacak kadar uzun görünüyor. 1921 yazında bir akşamdı. Moskovada gürültülü bir meydan- dan geciyorduk. Meydanın ortasında iki kamyon durdu. Bi- rinin üzerine bir sinema perdesi çektiler. Ötekinde makine işlemiye başladı ve perdede filmin ismi göründü: Açlar. Meydandaki insan kalabalığı gittikçe arttı, kenetlendi. Tram- vaylar, arabalar geçemediler, kenarlarda kaldılar, Filmi seyretmeye başladık : Açlıktan yanan bir hava içinde, Kuban, Don, Volga ovalarında- ki şehirler birer birer boşalıyordu. Toprakları kuraklıktan çatla- mış ve çatlakları, anasının eteğine yapışan mecalsiz çocukları habersizce yutacak kadar mezarlaşmış uçsuz bucaksız stepler ortasında, eğri büğrü kafileler, sonu gelmez ufuklara doğru yürüyor, koşuyordu. Gök yüzünün hâin aydınlığı içinden baykuş kahkahaları geli- liyor, beyaz kefenine sarılmış açlık ve ölüm iskeletinin tırpanı hiç durmadan işliyordu. Güneş, baykuş kahkahası ve ölüm 31