1 Mart 1940 Tarihli Yarım Ay Dergisi Sayfa 25

lata bi. Ane viş. r İneler huzuru- : çocuk; sildikten onla bir n maki- iki elile etli. Ars ük zevk- n bul sa- ıl u bir ka” azmızlar- ahatinden binleşmiş, uyorları i bize bir edi, Fakat ıvurla de Çünkü s& bir üzünlü “AMIN şir ede birkaç | en. daha iyi Ga Jukel, yeni karısı doğurduğu için; ço: in paralarını gayri munlazam gönde- riyardu. İlkbaharda birgün İgor'a sukakta yamlıyarsk, onu otomobiline bindirdi, gez- dirdi ve ayrılırken onbir parçadan yapıl mış bir çakı hediye elti. Çocuk bu çakıyı kemerine bağladı ve ondan hiç ayrılmaz oldu. Nihayet birgün oynarken parmağini kesti, Bunu gören Evgeniya Alekseyevna kızdı : ı pis çakiy Gini a bir el ona döndü; akıma pis demeğe hakkın yok. Onu bana sen almadın, babam'aldı. Onun için pis diyorsun. e. Kadın, artık gizli gizli ağlıyordu, Çün- kü çocuklardan alâka ve samimiyet bekle. miyordu. Olga bile avluda çocuklarla öy“ namağa, toz loprağa bulaşarak eve dö meğe ve annesine karşı gelmeğe başladı. Vasilyef'ten arasıra müşfik fakat kuça- yakl nb geliyordu. anda gene Moskovaya geldi. Buluş- in biribirine söylemeden ayrıldılar ai esaslı hiçbir şey ayısta, Evgeniya Alekseyevnanın olur- duğu apartımanda oturan, oldukça tanınmış bir muharrir, karısını fena halde dövmüş ve merdivenden aşağı almıştı. Bü- tün muhit bu ailenin geçimsizliğini ve ev erkeğinin huysuzluğunu bilirdi. Fakat | iyi bir muharrir, içtimai hayatla mevki 'sahibi olduğu için, hiç kimse, onun ailesine pe e rağmen, kesm ismi karşı selâmsabahı Ee Alekseyevnanın zaten dolu olan kalbine, bu adamı boğacak kadar kuv- velli bir hırs, bir kin ve nefret dalgası geldi. Bir gazeteye yazmağa karar verdi. Masaya Olurdu. O esnada oyuncaklarile meşgul olan İgor yanına geldi: — Anne, para aldın mı? Kadin, yazacağı mevzuun ME ile çocuğun sualine pek dikkat et sngi parayı e — Babamın parası canim. Bu sefer oğluna hayretle baktı: Aldı , Neden soruyorsun? Bir EREL almak istiyorum. Para lâzim. — Peki; ben sana para veririm, Bunun iin babanın parasından bahsetmeğe lüzum yok. Paranın hepsi bir değil mi? — Hayır, bir değil, Buradaki para, se- min; 0 paralar. bizimdir. Evgeniya Alekseyevna dıli tutulmuş gi- i bi oğluna ar Öteki kaşları çatık devam ediyordu : abii . O parayı, babam sırf bizim için veriyor, Ben de kendime bir oyuncak İren almak istiyorum. İgorun yüzü çirkin ve iğrençti Çeh- vesinde arsızlık, aptallık ve hayasızlık si- Müiyordu, Kadın, halsiz kendini sandelyeye bıraktı. Fakat önünde duran kâğıt parça- Sın. görünce, ne yapmak lâzım geldiğini anladı, Bir gürültü, onu ruhunun en derin köşesine kadar sarstı, Sonra birden sükü- net buldu. Sessiz eğir bir hareketle çekmeceden bir deste kâğıt para aldı ve masanın üze- rine koydu. Sonra, kalbini sarsan o gü- rültüyü sesiyle aksellirmeğe çalışa — İşle par şa a görüyo musun it yavru- sur. a e musun? e rörum, EE sesi hafifti, Kendisi, yere yapışmış gibi duruyordu. Şimdi bak! Evgeniya Alekseyevna, gazeleye yaz- mak için hazırladığı kâğıda birkaç satır yazdı ve tekrar oğlunan döndü, Bay Jukof'a| «Gönderdiğiniz parayı aynen iade korkudan — Dinle: edi. yorum, Bir daha göndermek hususunda #zahmel etmeyiniz. Sizin gibilerden yar- «dım kabul etmektense, açlıktan ölmek *daha iyidir.» Kadın, oğlunun yüzünden bakışlarını Yin ak para ile mekubu zarlladı ve onun eline verdi — Bunu, eski çakı ile sün, seni birakmış ve sonra da satın almış adama anladın mı? İgor'un yüzünde korku ifadesi hâlâ za- il olmamıştı; fakar gözleri canlı, alâk aile parlıyordu. — Kapıciya bırakırsın. Kendisiyle kati: yen görüşmiyeceksin, İgor yine başını salladı. Yanakları a- levlendi, Annesinin karşısında bir mucize eseri gibi, seyrediyordu. Şapkasını bile al- madan koştu, gölürür- Dairesine, Evgeniya Alekseyevna pencereden ar- kasından baktı, Hayatını tezlil eden hadi- seye nihayet verecek beyaz zar! çocuğun elinde görünüyordu... Serbest nefes aldı ve gazeteye mektup yazmağa oturdu. Ölkesi geçmişti. Soğuk kanlılıkla ve mantıko dayanarak yazıyordu. İgo: yarım saal sonra koşa kaşa geldi. Coşkun ve çınlıyan sesile — Her şeyi tamam yaptım anne! diye haber verdi. Annesi, içinde yeniden doğan sevinç- le, onu omuzlarından tultu ve yüzüne bak- b: çocuk elâ gözlerinin parlıyan temiz ba- kışi ile mukabele etli. Sonra yavaşca ; — Çakıyı da gönderdim anne, dedi. * ** Evgeniya Alekseyevnanın gazeteye gön- derdiği mektup gerek neşriyat âleminde, gerek okuyucular muhitinde büyük alâka kazanmışlı, Kendisi ile meşgul oldular, İs- mi tanınmağa başladı, Bunun ilk semeresi: Jukof'un ona telefon etmesi oldu. Yılışık bir sesle; izem, meklubunuzu nasıl telâkki etmeliyim? diye sordu. Evgreniy karşısında g ı Aleksiyevna telefon makinesi lümsedi; — Bir şamar olarak telâkki edebilirsi- niz, dedi ve telefonu kapaltı, Hayat, iyi tarafların gösterme ğe baş. ladı, İgor, yalnız kendisi de "#işmekle ikti fa etmedi, Olgaya da ağabeyilik etmeğe, ona nazâaret evlemeğe başladı. Bir akşam; adam, rüzgârla girdi ve uzun böylü, sarışın bi kovalanmış gibi, evlerine — Aman Evgeniya Alekse yevna, bu m işe meşhur olmuşsunuz, herkes siz- n bahsediyor; gazeteciliğe intisap elti. Dayanamadım, ben de ge MN e görünü ve kahkahalar arasında anlat Bu, Vasilyel'ti, Kadının: yüzü birdenbire güzelleşmişti, Öna ellerini uzattı, — Çok iyi ettiniz! İşte i çocuklarım. İyef, eğe kaşlarını" çattı ve Hniüğlerl bir $i - Hehe... G le Demek, bu İgor; sevimli çocuk... Bu da, Olga; o da cici bir kız. Şimdi bakın MnlEn sizinle cid- di görüşeceğim şeyler var, Ben annenizle evlenmek OR Ne dersiniz? Evgeniya e hafif bir sAhol, nidasını rel — Keşke önce e söyleseydiniz.. Canım, sizinle bu işi nasıl olsa hal- lederiz. Fakat onlar... Ne dersiniz? İgor, Wasilyef'e dikkatli bakıyordu? — Siz nasıl adamsınız? — Ben mi? Yerinde bir Sual. Ben, doğrulük. ve ne şeyi seven bir adamım. Annenizi çok severim, Zannederim ki, sizi de seveceğim. Fakat... Vasilyef gene kaşlarını çaltı ve kalın bir sesler - Çocuklara karşı çok titizim haal , Olya sevinçten gülüyor, ayaklarını yere vuruyordu. Vasilyef, İgor'u elinden tuttu. — Gördün mü? Küçük kardeşin razı oldu, ama sen daha düşünüyorsun. Tabii, sen erkeksin, Nası| İgor, beni be <gendin mi? İgor, gülmeksizin ciddi bir tavurlaz — Beğen Yalnız... Siz de bizi bırakmıyacak misiniz? Vasilyef, ellerini dua SA gibi açlı ve yalvaran komik bir sesle man çocuklar, enli öksüz birakmayın! u sefer İgor bile güldü; — Evlen anne. Nasıl olsa siz çoktanberi sözleşmişsiniz. Ben gözlerinizden anladım Vasilyef bu sözlere bayıldı: değil, dehâl gibi, onlardan korkuyordum siz beni zavallı m Ben de aptal