COMYU-HOBİ COMPU- Ondan korkuyorum onuk ekranıyla her gözgöze gelişimde te- peden tırnağa ürperiyorum. Oysa görünüşte dünyayı odama dolduran televizyondan Jfarksız. Ama düğmesine basar basmaz önce mekanik bir vınlama ve ardından ne için olduğu belirsiz bir ready. Ondan korkuyorum. Düğmesini her açtığımda, bilim-kurgu filmlerinde olduğu gibi, bir robot tarafından sırtımdan bıçaklanıp kanlar içinde tuşlarının üzerine yı- ğılacağımı düşünüyorum, sırtımdaki tüyler diken diken oluyor. Aslına bakarsanız, hayatım boyunca makinelerle bağdaşabildiğim pek söylene- mez. Hafızalı daktilo makinelerine bile alışmam ne kadar uzun sürmüştü. Ama bu...., bu hepsinden farklı. Ne kadar yararlı olduğunu biliyorum. Günlerce sür- mesi gereken hesaplarımı bir çırpıda hallediyor, bu doğru. Beni karmakarışık iş- lemlerin arasından sıyırıyor, bu da doğru. Tanıdığım ilk bilgisayar bütün bir odayı dolduran bir sistemdi. Sistem odasına her girişimde bütün organlarımın manyetize olduğu duygusuna kapılırdım. Ger- çek değildi elbet, ama bir süre sonra punch kartları hazırlamak için kullandığım sağ kolumda, gittiğim tüm doktorların nedenini bir türlü bulamadıkları bir ağrı başladı. Sinirsel deyip geçtiler. Ama ben, içten içe kendisinden hoşlanmadığımı anlayan sistem tarafından cezalandırıldığımı düşünüyordum. SA