15 Temmuz 1967 Tarihli Akis Dergisi Sayfa 21

AKİS nün anlayışına göre, öğretim ve eği- tim, ölünceye kadar devam etmek- te ve her insanı yararlı hale, müm- kün mertebe., kendi kendisine yeter hale getirmektedir. Keçiörende Güçsüzler Sitesini yapan dernek, ayni zamanda, yaş- lılar için klüpler açacak ve geziler düzenleyecek, insanların her yaşta mutlu ye dolu olabilmelerinin müm- kün olduğunu gösterecektir. Şim- dilik sadece Ankarada faaliyette bu- lunan dernek, son genel kurul top- lantısında, faaliyetini genişletip, ö- 15 Temmuz 1967 teki illerde de benzer kurumlan kurmak için şubeler açmaya il vermiştir. İhtiyaç ancak, böyle ik bir örgütlenme ile a bilecektir. Yapılmakta olan 2150'şer kişilik iki binanın biri parasız, öbürü para- lı olacaktır. Parasız kısmında, bu- gün Ankara Belediyesine bağlı Güç süzlerevinde olduğu gibi, anası- rsi bası, çocuğu- atisi bulunmayan kimseler, gelirleri varsa, kısmen pa- ralı, yoksa bedava olarak barındı- rılacaklar; paralı kısmında ise var. (Basın A: 20248) — SOSYAL HAYAT lıklılar veya ailesi zengin olanlar yatacaklardır. Tesis ayrıca, Keçiö- ii tepelerinde açacağı bir turis- gazino ile mali kilan kavu si rehabilitasyon atölyelerinde yetişen yaşlıların, yaptıkları işler- den bir miktar para kazanmaları im- kânları da araştırılarak, rehabili- tasyon, böylece, moral takviye ile, hedefine ulaştırılmış olacaktır. Derneğin gelir kaynakları Dernek, tesisi kurmak için, birin- ci derecede halkın yardımım sağlamaya çalışmakta ve liz yar- ımına dayanmaktadır. Ayrı aŞ- lıca geliri gene Belediyenin. tahsise. tı teşkil etmektedir. Belediye, bu- güne kadar, arsayı sağlamış ve 800 bin lira vermiştir. Maliye Bakanlı- ğının derneğe yaptığı yardım 300 bin lirayı, Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığınınki ise 280 bin lirayı bul- muştur. Belediyeye bağlı EGO İda- Tesi bin, Sular İdaresi 490 bin liralık yardım yapmışlardır. Ama, dâvanın büyük kısmı gene gelip kanuni formaliteye dayanmak- tadır. 1959'daki Sosyal Hizmetler I. Konferansında da belirtilmiş ol- duğu gibi, yaşlılara bakma işinin belediyelere bırakılması, ülkemizde- ki sosyal şartlar ve aile bünyesi değiştikçe, büyük bir boşluk mey- dana getirmektedir. Çünkü, bilin- diği gibi, bu konu, belediyelerin i- kinci dereceli işleri arasındadır. İm- kânı geniş belediyelerimiz buna an- cak, birinci derecedeki işlerini ta- mamladıktan sonra zam e pa- ra ayırabilmektedirler. ” Yaşlılık yurtlarının belediyelerin ikinci de- receli görevleri arasından alınıp devletleştirilmesi ise, bunlara, lâ- yık oldukları önemin verilmesini sağlıyacaktır. Üstelik, bu görev be- lediyelerin üzerinde kaldıkça, bü- yük belediyelerin sınırlan dışında- ki yaşlılar tamamiyle kadere ter- kedilmeye mahkümdurlar. Örneğin, Ankara Belediyesi ancak, kendi sı- nırlan içindeki yaşlılara el uzata- bilir. Oysa ki, Belediye sınırlan i- çindeki nüfus 450 bin iken, İlin top- lam nüfusu 2 milyona yakındır. De- mek oluyor ki, bugünkü durumda, Türkiye nüfusunun büyük bir kıs- mının yaşlıları ve güçsüzleri tam anlamıyla sahipsizdir. Oysa, bilin- diği gibi, yurtların devletleştirilme- sini öngören kanun teklifi 1960'da Büyük Meclise gelmişti. 21