9 Kasım 1939 Tarihli Servetifunun (Uyanış) Dergisi Sayfa 7

No. 32565—570 İzmirden Bursaya, Bursadan ge İstan- bulla. 1901 de babamın vefatı. Anamın yolculukları burada durmadı. Büyük harb zamanında kız kardeşimle Konyaya gitti. Mütarekede 1921 de torunumu kocağına aldı, o tarihde An- karanın emrile Matbuat mümessilliğini ettiğim Almanyada Münihe geldi. rada bir seneden fazla kaldı. Lozan konferansının havadisini Münihde tele- fonla benden alırdı. 1924 dün başında İstanbula döndü. O vakittenberi yazları Değirmendereye bana gelirdi. Fakat be- nim 1931 denberi Ankarada bulunuşum ve doktorların ihtiyar anamın Ankara gibi yüksek iklimlerde bulunuşuna mâni oluşu bizi birbirimizden biraz ayırdı. Benim şefkatli kız kardeşimin yanında ve damadım Dr. Muradla kızım Kad- riyenin yakınında bulunurdu. Böyle bir- birimizden uzak kalış rahraetli anamın tatlı mektublarını bana getirir oldu. İs- tanbula gelişlerimde elini öptüğüm vakit , şo aman alırdım. Dediğim gibi son mülâkatımız Teş- rinievvelin 14 ünde olmuştu. Dün dahi şallara sarılı tabutunun önünde mahzun mahzun boynumu büküp durdum. Üze- rine taze toprak yığılan ebedi ikamet- gâhının önünden geri geri çekilirken yü- reğim çok per Mübarek anayı orada biraktık son veda toprak arkasından oldu ve bende damadım evlâdım Doktor Muradın ko- luna girerek Bakırköyünün oldukça mun- tazam ve insana ferah veren mezarlığın- dan ayrıldık. Allah ona rahmet eyleye bizlere de sabırlar vere. Gözlerini dün Hayata yuman anam son günlerine kadar gözlüğünü takar enamını ve mushafını okur ve bunlar bitince iğnelerini alır daima nakışlar işlerdi. Kendisinin en büyük zevki yıl zarfında hazırladığı işlemeli mendilleri bayramda ellerini öpmeğe gelen evlâd- larına torunlarına ve hısım akrabasına vermekdi. Herkesi güler yüzle kabul eder, kimseyi incitmezdi. Bazan ben şundan bundan gördüğüm haksızlıklarla tatsız muameleler üzerine coşardım: — Anne çok lütufkârlık ediyorsun, bunun yaptıkları sence malüm değil mi ? Ö bana gülerek çok hakimane olan aşağıdaki cevabı verirdi. Oğlum onun düzeleceğini bilsem söyliyeyim. Düzelmiyene ne demeli süküt edip Allah islâh etsin diye yürekten dua etmeli. İşte anam böyle derin düşünceli, yüksek ruhlu tam bir insandı. Onun aziz hâlırası karşısında tekrar yüreklen gelen derin sevgi ve saygı ile iğiliyorum. Şimdi eli meydanda değil kendi elinin ve par- maklarının işlediği bir mendili öpüyorum. Ahmed İhsan TOKGÖZ UYANIŞ 357 Merhumenin 90 yaşımı idrak etmesi münasebetile man. zum olarak yazdığı ve oğluna (Başmuharririmize) gönderdiği şu döri mısra ne kadar sade ve güzel değil mi? Yaşım seksenden sonra buldu doksanı Bunamadım, aklımın yokdur noksanı Sen de benim gibi yaşarsın inşaâllah Nazar değmez kırkbirkerre maşaâllah Pazartesi Duacı seni seven anne Hatiçe Halid «Er 7 “er ik > ii i . e yi “4 0 . I 5. Ai ? (gt p Mi â . “. NM si : — > dl .i Wi İ er 5 o) ye A e lily, çi | hi bl vi i n çenli EM e TR ol ee sip be edi 3 ? ip ik SR elim İş İLan psi 1 UK BE Dan İİ yle Jj biir çk se A» 3 AZ Birin ki v un Gal ri gi: © e” — i , İİ > , / Ça İm — Sa #5 N ı dei | İ 5 i / ledi Ze iğ — > ae 2 “) - A şid” —ğ . ir 2 5 ce $ Merhumenin oğluna gönderdiği mektubun fotoğrafı #